۸۶
يکشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۸
تعداد بازدید: ۳۵۶۵
سرهنگ بازنشسته رضا مدنی از چهره های آشنا در ورزشهای رزمی کشور به ویژه رشته جودوست. او به اندازه طول عمر جودو در کشور در این رشته فعالیت کرده و در حال حاضر بالاترین درجه فنی این رشته را در اختیار دارد.

رضا مدنی از موسسین جودوی ایران

سرهنگ بازنشسته رضا مدنی از چهره های آشنا در ورزشهای رزمی کشور به ویژه رشته جودوست. او به اندازه طول عمر جودو در کشور در این رشته فعالیت کرده و در حال حاضر بالاترین درجه فنی این رشته را در اختیار دارد.

مطلع شدیم پس از انتخاب آرش میراسماعیلی به عنوان رئیس فدراسیون جودو، استاد مدنی به عنوان مشاور عالی رئیس فدراسیون جودو انتخاب شده است. این انتصاب ارزشمند فرصتی برایمان ایجاد کرد تا در محضر ایشان، گذری کوتاه داشته باشیم بر تاریخچه ورزش رزمی ای که تخمش در ژاندارمری و شهربانی  کاشته شد، در نیروهای مسلح نمو یافت و توسط نیروهای توانمند نظامی و انتظامی شاخ و برگ گرفت.

 

در ابتدا گذری کوتاه بر نحو ورودتان به ورزش جودو داشته باشیم. چه شد که جودو را انتخاب کردید؟

من در سال 1319 در خانواده ای با اصلیتی کرمانی در شهرستان قم متولد شدم. خانواده ام همگی به صورت حرفه ای اهل ورزش بودند و حتی برادرم قهرمان والیبال کشور و عضو تیم تاج سابق بود. حضور در خانواده ورزشکار باعث شد تا من هم به مرور به ورزش علاقه مند شوم. خوب به خاطر دارم که در دوره دبیرستان با پشتیبانی مادر و برادرم به ورزشگاه تاج که نزدیک خانه مان بود رفتم چون نسبت به خانواده از قد کوتاه تری برخوردار بودم، به جای والیبال، کشتی را انتخاب کردم.

حدود 6سال، بین سالهای 1333 تا 1339 زیر نظر استاد ناصر گیوه چی تمرین کردم تا قهرمانی کشور هم رسیدم.

در سال 1340 پس از کسب مدرک دیپلم با توجه به علاقه ای که پدرم به پزشکی داشت در یک دانشگاه غیرانتقاعی با شهریه 5هزار تومان به رشته دندان پزشکی مشغول شدم. حدود سه ماه در دانشگاه ماندم.

یک روز استاد گیوه چی به من گفت: تیمسار خسروانی –بنیانگذار باشگاه تاج سابق-  اعلام کرده قهرمانانی که دیپلم دارند می توانند به دانشگاه افسری ارتش بروند.

من علاقه زیادی به نظامی گری داشتم و واقعا اگر دوباره به عقب بازگردیم باز هم به این حوزه می آیم. لذا با وجود نارضایتی پدر، تصمیم گرفتم به دانشگاه افسری ژاندارمری بروم.

 

جودو را از دانشگاه افسری فرا گرفتید؟

در ان زمان ورزش جودو وجود نداشت و 3-4 افسر از جمله جناب سروان بهرامی در سال 1332 به کشورهای اسکاندیناوی فرستاده شده بودند و رشته رزمی جوجیتسو را آموزش دیده بودند و در دانشگاه افسری آموزش می دادند.

در آن زمان هنوز لباس رزمی و رده بندی کمربندی وجود نداشت و چون ورزش جوجیتسو مختص نظامی ها بود با لباس کار، ورزش می کردیم. پس از پایان دوره آموزش، 8 ماه دوره تخصصی قضایی را در پایدگان شاپور طی کردم و اولین حکم خدمتی من برای لار زده شد. مهیای اعزام بودم که سپهبد حمید سهیلی، فرمانده مرکز فرهنگی ژاندارمری وقت –در زمان تیمسار مالک- مرا صدا کرد و گفت: شنیدم جودو کار می کردید. (در آن زمان اشتباها به ورزش جوجیستو، جودو می گفتند).

گفتم: بله قربان.

گفت: دنبال یک مربی برای آموزش هستیم.

گفتم: اما من به لار منتقل شده ام.

نگاهی به من انداخت و گقت: نمی خواهی بروی. همین جا بمان.

اطاعت امر کردم و تا 1345 در مرکز آموزش ماندم و جوجیستو تعلیم می دادم. در همان سال بخشنامه ای از تربیت بدنی ستاد مشترک ارتش ارسال شد مبنی بر اینکه از هر سازمان سه افسر ورزیده جهت طی دوره جودو به شهربانی تربیت بدنی اعزام شوند و من به عنوان یکی از افرادی که از ژاندارمری اعزام می شد معرفی شدم.

 

این دوره هم  ادامه ورزش جوجیستو بود یا اینبار قرار بود جودو آموزش دهند؟

بله. جودو در سال 1345 در دانشگاه افسری شهربانی برای اولین بار آموزش داده شد. در آن زمان سروان فریدون صادقی رئیس تربیت بدنی شهربانی از یک مربی ژاپنی به نام استاد «آی کی دو» که به همراه دستیارشان استاد «ناکومارا» از سفر آموزشی آفریقا و آمریکا باز می گشتند دعوت کرده بود تا در یک فرصت یک ماه جودو را به ارتش ایران بیاموزد.

من به همراه مرحوم ستوان سجادی و ستوان یکم محمد علی صائب از ژاندارمری به این دوره اعزام شدیم. در آنجا برای اولین بار لباس جودو را دیدم. یک هفته بعد نیز استاد آی کی دو، 5 دست لباسی که با خود همراه داشت به بهترین شاگردانش داد و خوشبختانه من هم جزو این افراد بودم.

سروان زکی زاده ارشد سنی کلاس از شهربانی، مرحوم داریوش دهقانی آذر قهرمان تیم ملی بوکس کشور، سرتیپ بهرام میری از افسران شهربانی و سروان هنرمند از گاردشاهنشاهی 4 رزمی کار دیگری بودند که برای اولین بار لباس جودو بر تن کردند.

 

بی شک دوره یک ماه کفاف آموزش رزمی را نمی دهد، چطور پس از خروچ آنها از کشور با اصول جودو آشنا شدید؟

ما دوره سختی را طی کردیم و از صبح تا غروب خورشید تمرین می کردیم. سختی کار به حدی بود که پس از چند روز مرحوم ستوان سجادی و ستوان یکم محمد علی صائب قید آموزش را زدند و به ژاندارمری بازگشتند.

بعد از یک ماه، آقای ای کی دو به ژاپن رفت اما این قول را داد که خیلی سریع یک مربی برایمان به ایران اعزام می کند.

در طول این مدت، تربیت بدنی شهربانی برای حفظ آمادگی بدنی مان، دوره های مختلفی از جمله غریق نجات، سوارکاری و ... برگزار کرد.

حدود 20 روز منتظر ماندیم تا استاد «ماسانا با اینوا» به ایران آمد و دوره 9 ماهه جودو را شروع کرد. پس از پایان دوره من، جناب سرگرد شهیدی و بهروز سرشار –اولین کسی که فدراسیون جودو را تاسیس کرد- موفق به دریافت کمربند مشکی دان یک شدیم.

 

پس شما جزو اولین مربیان جودوی کشور نیز هستید؟

بله. تا سال 48-49 جودو فقط در نیروهای مسلح تمرین داده می شد. از آن سال تصمیم برآن شد که جودو را ببین عموم مردم ببریم. اولین بار باشگاه شهربانی تصمیم به این کار گرفت اما چون محیط نظامی بود و هرکسی اجازه ورود به باشگاه را نداشت با استقبال خوبی روبرو نشد.

پس از آن تصمیم گرفتم یک باشگاه عمومی برای تمرین جودو بزنم. ابتدا برخی با این اقدامم مخالفت کردند چون معتقد بودند که خرابکاران با این فنون اشنا خواهند شد و این خطرناک است. اما با پافشاری من و اینکه معتقد بودم این ورزش برای دفاع شخصی بسیار مفید است، سرانجام اولین باشگاه جودوی کشور را در باشگاه شهداد افتتاح کردم.

این اولین باشگاهی بود که مردم می توانستند آزادانه حضور پیدا کنند و من تا سال 1356 که به ژاپن اعزام شدم، حدود 60-70 شاگرد پرورش دادم.

 

در طول این مدت ارتقای فنی نیز داشتید یا تمام داشته های سال 45 را مرور می کردید؟

بله. تا سال 53 ما ارتقای سطح نداشتیم. در سال ابتدا تیمی از شهربانی برای ارتقای سطح به ژاپن رفتند و بعد از آنها من به همراه مرحوم سیف الله جواهری به ژاپن رفتیم. در آنجا موفق شدم دان 2 جودو را نیز دریافت کنم.

پس از ورود به ایران، در سال های 54-56، فدراسیون جود تاسیس شد و از همان سال افتخار آن را داشتم تا به عنوان رئیس در کمیته های مختلف از جمله کمیته آموزش، کمیته مسابقات، کمیته مربیان و ... فعال باشم.

 

از مهم ترین برنامه هایی که در سالهای فعالیت در رشته جودو داشتید، را می توانید عنوان کنید؟

من شاگردانی زیادی را تحویل جامعه دادم. در طول مدت فعالیتم، 25 شاگرد به تیم ملی تحویل دادم، 10 تن از شاگردانم قهرمان آسیا شدند، یک نفر از آنها سهمیه المپیک گرفت و 5 شاگردم قهرمانی در پلیس های جهان و ارتش های جهان را کسب کردند.

اولین قهرمانی جودو کشور در جامی به نام سفیر کبیر ژاپن در سال 55-56 را با تیم ژاندارمری کسب کردم. همچنین سیف الله جواهری که اولین مدال جهانی جودوی ایران را در مسابقات ارتش های جهان در فرانسه کسب کرد شاگرد من بود.

در کنار اینها، یکی دیگر از اقداماتی که به نظر مطلوب و ارزشمند بود الزامی کردن ورزش جودو در تمامی مراکز آموزشی نیروهای مسلح بود.

من در سال 58-59 در سمت رئیس هیئت جودوی نیروهای مسلح توانستم به این هدف برسم.

 

در حال حاضر به چه کاری مشغول هستید؟

من مربی بین المللی جودو هستم. مدرس ممتاز فدراسیون جودوی کشور محسوب می شوم. دان 8 جهانی که بالاترین سطح جودو در کشور است و  به جز من فقط استاد کیهان و استاد سعادت -که متاسفانه آلزایمر دارند- به این مهم رسیده اند، را دارم. همچنین در کنار آن یک مجتمع ورزشی در کرج با نام «هفت تیر» تاسیس کرده ام که در حال حاضر 5-6 کلاس فعال جودو دارد.

 

 

آیا ارتباطی با پیشکسوتان کانون بازنشستگان دارید؟

قبل از آنکه کانون ناجا مستقل شود بنده با اداره بازنشستگی نیروهای مسلح استان همکاری داشتم ولی هم اکنون هیچ همکاری با کانون ندارم. اما از همین جا اعلام آمادگی می کنم در صورتی که کانون ناجا هر کمکی از بنده در خصوص ورزش بخواهند با کمال میل همکاری می کنم.

 

سفارش شما به پیشکسوتان در زمینه ورزش چه می باشد؟

همه همکاران و بازنشستگان حتما ورزش کنند و جسم خودشان را به تنبلی و سستی عادت ندهند و پس از بازنشستگی منتظر گذر عمر نباشند به باشگاه ها مراجعه کنند که جهت آموزش زیر نظر مربی حرفه ای ورزش کنند که هم باعث شادی و نشاط و سلامت و تندرستی آنان گردد.

 

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
اخبار استان ها